DÄDUM: “Bän kücüktüm, ama hepsini annayardım. 1946-ncı yılda yarısında, 10 yaşındaykan, döndüm ölümdän. Mamu olmaydı, olmayaceydım bän da büünkü gündä. Mamucuum benim bir kula tenni insandı. Toyandı, ama bu çirkin yılların arasında kaldı bir sopa gibi. Kahır, zorluk onu bitirdi. O imäzdi bişey, kendi parçasını saklı bobamızdan verärdi bizä. Biz 4 uşaktık. Benim ayläm diildi fukaara, ama aaçlık bizä da bastı. Mamuyu gömdük fukaara. Mezarı kazdılar iki gün. Kış vakıdıydı, çirkin suuklar dışardaydı, insan aaçtı, kuvetsizdi. Toprak pek dondu. İnsannar kazamazdılar mezarı. Ayläm taa pek yufkalandı. Hepsi kaldı bobanın arkalarına, omuzlarına”.
Olga STATOVA, 1212 gr.
