Mila KURUDİMOVAnın kendi anasına peetleri
Okuycularımız artık bilerlär talantlı hem Allahtan çok verimni hem incä duygulu poetımızı Mila KURUDİMOVAyı. Geçennerdä yollamış bizä iki peetini, ani o baaşlamış kendi anasına – şaşılacek derin hem duygulu peetlär.
Mila KURUDİMOVAnın anası Praskovya Nikolaevna POSMİTNAYA (Kristeva) (29.05.1954 – 13.05.2003) düünnäda sadece 16 günsüz kırk dokuz yıl yaşamış. Ömür boyu kilimciyka işlemiş hem dünneyä 3 uşak baaşlamış. Ama uşakların sade ikisi yaşêêr – oolu hem kızı Mila.
Büün, anarak Praskovya Nikolaevnayı, şükür ederiz ani gagauzlara haliz bir Poet – Mila KURUDİMOVAyı – baaşladı hem dua ederiz, ani Allaa onu daymaların daymalarında saa yanında tutsun.
Patretlerdä: Mila KURUDİMOVA (baş patret); Praskovya Nikolaevna POSMİTNAYA (eski patret).
Mamuş
Kedicii gibi taşıyardın beni kucak,
Sarılardım sana sıcak-sıcak.
Bir ayoz gibi aklımda kaldın.
Üüredärdin gezmää adım-adım.
Şafklar yoksa – olacek masal avşamı:
Kiyatta gösterärdin türlü-türlü kuşları.
Karannık korkusu kaybelärdi tez,
Bana saklı verärdin şekerli kirez.
Kucaan – tatlı, yımışak papucuk.
Sän bana – sevgili mamucuk,
Yada därdim sana “mamuş”.
Bir dä göktän düştün, yaralı kuş.
Geldi vakıt seni taşımaa kucak,
Her adım – üüreemä bıçak.
Gezärdik seninnän adım-adım,
Ama sän hep gençecik aklımda kaldın.
Hep gülän, kaavi, kıvrak –
Fotograflarda bakışın yalpak.
Yatalak edi yıl, zavalı kuş,
Çok mu bıktın, sevgili mamuş?
Nekadar sabur, nekadar acı!
Bän senin sevginä dilenci.
Annamazdım taa – bir parça uşak.
Hadi, mamu, seni alayım kucak!
Hadi, iyelim şekerli kirez!
Ne istärsän – var. Yoksa – bulacez.
Kucaanda uyıym yavrucuk gibi –
Ko düşülerimdä bulayım seni.
Ko uyandırsın ekmek kokusu,
Ko kaybelsin karannık korkusu.
Ko unudulsun bu kara oluş.
Ver seni öpiim, paalı mamuş!
Ceviz ayi, 2017
Paşi
Vardı Paşidä iki oolu:
Birisi – diri, öbürü – ölü.
Kim öldü – Paşi unuttu,
Hep çaarardı o çocuunu.
Sanki, yapmışlar ona kara büü,
Unutsun, kim diri hem da kim – ölü.
Da gezärmiş Paşi, elindä salt mum,
Kapudan tokadadan – bütün gün.
Paşi pek kıvraktı, yalpak sesi,
Çiçekli şalinkası, uzun pelii.
Dudaklar – pembä, saçları – emiş.
O şalinkayı çoktan sıçannar imiş.
Emiş saçları beyazıdı çoktan.
Dudaklar mor olmuşlar aalamaktan.
İhtärlandı onun damarlı elleri –
Paşi bıktı artık saymaa ölüleri:
İlktän o, sora sän, yada bän,
Yada biz ikimiz hem te o insan.
Korkma, yavrum, toprak yımışak,
Sarmaş bana, mari, korkak uşak!
Vardı Paşıdä iki oolu,
Sanki Baurçuda bu iş oldu.
Hep gezärdi Paşi, zavalı, yalnız,
Ama vardı onda taa üüsüz bir kız.
28/12/2017
