Annatsan e, mo male, cengi; biz dӓ sesleyelim da büünkü günün kıymetini bilelim.
Cenk… Okadar kısa bir laf… Dört bukva bu lafta, ama nekadar geniş annayışı var.
Cenk – o zorluk, aaçlık, nevoya, raatsızlık, aalamak, korku, kuvetsizlik hem üfkӓ. Bir kaavi üfkӓ, açan heptӓn yok gözün görsün yaşamayı, açan zihirlӓn dolu için, açan doyêrsın canından da bu betlӓӓ, açan kayılsın şindi hiç olmamaa.
Cenk – o, açan sevinmeersin bişeyӓ, açan imeenin dadı hacı, açan gün dӓ gecӓ, açan umut ta kör.
Cenk – o ölüm, soysuz canavar gibi dolay yanında; o – karannık göklӓr; o – hastalık hem acı.
Cenk – duşman, ani küllü izlerinnӓn örüyer senin topraanda; bela-cadı gibi sarmaşêr aklına.
Cenk – o bir titsi zaman, angısının ne çeketmesi, ne sonu var.
O analar, o geniş ürekli analar, angıları geçirdilӓr oollarını hem kızlarını divecӓ da kaldılar beklemӓӓ. Bilӓ-bilӓ geçirdilӓr da umutsuz kaldılar beklemӓӓ, yola bakıp, gözleri akınca; kuşku uykularlan kalıp, ürekleri ürkӓrkӓn herbir kıpırtıdan; yalnız kaldılar beklemӓӓ. Ondört saat işleyerӓk, erӓ düşüp tӓ, kaldılar. Sabahtan yorgun ölüsüyӓ işledilӓr o analar; kolayı aaramadılar, zerӓ kolayı uzaklarda kalmıştı. O raatlık, kısmet hem sevinmӓk sade aklısında kalmıştı. Olay sa – çirkin, titsi, bet hem zor. Aydınnık ta uzak.
Dört yıl o analar bekledilӓr, elleri-ayakları tutunca, işleyip, bekledilӓr. Gözlerindӓ yaş ta kalmadıydı, cannarı da kuruduydu, acıları da küflendiydi – bekledilӓr.
Kolay diil kötü haber kabletmӓӓ, ani oolun, kahraman gibi, urulmuş, ani kızın canını hodulluklan vermiş.
Kahramannık mı, osa hodulluk mu aklısında o ananın?
Onun yavrusu can vermiş… onun güneşi, aydınnıı, sevimni gelecӓӓ can vermiş…
Bölӓ kahırı, zihiri, acaba, nicӓ ensesin bu ana?!
Hep o dört bukva – cenk.
Bölӓ cengin suratı. Bitki yıllar çok eriflӓr çıktı, angıları biyaz yaprakta başka bir surat o cengӓ resimnemӓӓ savaşêrlar.
Onnar o analara sorsunnar, o anaların üreklerini hem cannarını okusunnar. Da, acaba, sora elleri kurulmayacek mı başka türlü bişey yazmaa? Acaba, fikirleri durulmayacek mı o kötü neetlerdӓn? Onnar – o analara baksınnar, nicӓ diri doorulaa, nicӓ aslı geçmişӓ. Onnar o kahırı datsınnar, o zeeti sırtınnan duysunnar, kösteklensinnӓr o nevoyada, da ozaman havezleri körlenecek yalannarı karıştırmaa.
Onnar da, bizimcӓ, Allaha duaylan danışsınnar, korusun Allaa dünneyi bu dört bukvadan, bu kısa laftan – “cenk”. Baaşlasın sa uygunnuk hem saalık, kısmet hem sevgi, bereketlӓn bizi nazlandırsın. Ama o cannarı, angılar, kendini korumadaan, topraanı kurtarmaa deyni, kaybeldi, afetsin da bir ii erӓ erleştirsin. Biz dӓ onnarı anıp, kafalarımızı iildelim, bir minuda susalım, saygımızı göstererӓk…
Bölӓ bizӓ malilӓr cengi annattılar, kendi gözlerinnӓn görüp, kendi sırtınnan duyup.
Matröna HRISTEVA, kultura zaametçisi, Kongaz küüyü
